Een eettafel ergens in Wageningen met dans, voordracht en muziek. Dat is de Tafel van W. Dinsdagavond 24 mei kwamen ruim 130 mensen op de fiets naar de Veensteeg, in het Binnenveld net buiten de stad. Een stoel op de bagagedrager, een glas in de tas. Ze ontmoetten elkaar tussen de weilanden waar een paar maanden geleden nog metershoge populieren ruisten.
Zodra iedereen een plaats heeft gevonden aan de 36 meter lange tafel, klimt Robbert Kamphuis, kunstenaar, erop. Klompen aan zijn voeten. Kamphuis is initiatiefnemer en organisator van de Tafel. Hij opent de avond, introduceert het thema en geeft een voorzet voor de tafelgesprekken.
“We zijn hier vaak geweest de afgelopen maanden”, zegt hij. Kamphuis besloot samen met Wim Huijser en Henk Meeuwsen een gedenkboek te maken toen werd aangekondigd dat de populieren in het Binnenveld gekapt zouden worden. Het thema – elke Tafel heeft een thema – is vandaag ook die populier, of eerder de gekapte populier. De klompen zijn speciaal gemaakt van Veensteeg-populierenhout.
Het idee van de Tafel is dat Wageningse burgers met elkaar in gesprek gaan. De Tafel van W organiseert ‘voor iedereen uit de creatieve sector in Wageningen en iedereen die zich daarbij betrokken voelt’ onregelmatig een maaltijd aan een tafel die steeds op een andere plek staat. Zo staat het in het manifest. De Tafel wil de creatieve samenwerking in de stad versterken. ‘De stemming tijdens de maaltijd is vrolijk en prikkelend, en er wordt vol vuur gesproken. Vaak over zaken die beter kunnen.’
Bijvoorbeeld de procedure rond de populierenkap. Kamphuis verbindt de kwestie van de bomen aan het proces van besluitvorming. Hij verwijst naar een boekje van David van Reybrouck (Tegen Verkiezingen). Van Reybrouck beschrijft daarin het democratisch vermoeidheidssyndroom: we hebben geen vertrouwen meer in het democratisch proces. “Maar”, vat Kamphuis samen, “het zou mooi zijn als we toch zoveel vertrouwen krijgen in het proces dat de uitkomst er niet meer toe doet.” Kap of geen kap.
Dan komt de amuse op tafel. Onder een dreigende lucht verzorgt Food of Cultures het buiteneten. Dat komt in zes rondes op tafel. Er klinkt muziek. Die is van de Zweedse jazzpianist Jan Johansson, vertelt Kamphuis. De man verongelukte in 1968: hij reed tegen een populier. De jazz wordt afgewisseld met gekwaak van kikkers in de sloten langs de Veensteeg.
Een hardloper passeert en later ook twee skaters. Ik ontmoet Tim, illusionist, aan de ene, en Liede, Tafelmiss, aan de andere kant. Tim buigt lepels en vorken en Liede loopt samen met medemiss Iris zes keer over tafel. Met klompen en met steeds minder kleding aan. Als zij de derde of de vierde ronde hebben aangekondigd, vraagt Henk Meeuwsen, geluidenverzamelaar, de eters de schoonheid te ervaren van een huilende motorzaag. De opname eindigt met het geluid van een vallende boom. “Black & Decker, de eerste symfonie”, grapt Tim.
‘Uit Wagenings hout’ heet het gedicht dat stadsdichter Martijn Adelmund voor vandaag heeft geschreven. Andere sprekers verwoorden hun gedachten over populieren en aanverwante zaken. En als het begint te schemeren en de flessen en glazen opzij zijn gezet, klimt zangeres Alin Coen met vijf danseressen van Bransz Dansgroep op tafel. Ze brengen moderne dans, en zoals iedereen die vanavond op tafel staat, op klompen.
“We zijn nu een soort van club”, zegt Kamphuis. Niet zozeer omdat alle eters vandaag de ervaring van de Tafel delen, maar vooral omdat ze allemaal een medaille hebben gekregen uit zijn eigen privéverzameling. Die verzameling verspreidt zich na afloop van de 11de Tafel over Wageningen.
De Tafel van W
De Tafel van W op de Veensteeg is de 11de Tafel. Het begon in 2009. Sindsdien stond de Tafel op de middenstip van het voetbalveld op de berg, op veerpont Lexkesveer, in een proefbassin van Marin en op het podium van Junushoff. De geschiedenis over de Tafel is te vinden op tafelvanw.nl. Tijd is onregelmatig en de plaats maakt organisator Robbert Kamphuis pas een dag voor het evenement bekend. Wanneer er een volgende Tafel is, weet hij niet. Zelfs niet, óf er een volgende Tafel komt.
Een bureaubewerking van deze reportage heeft vrijdag 27 mei in De Gelderlander (Vallei-editie) gestaan, niet geheel ongeschonden. Hierbij daarom het verhaal van de Tafel met foto’s van mijzelf.